Երբ դեռ չէի ծնվել

Իմ ընտանիքն ինձ մեծ ուրախությամբ և սիրով էր սպասում: Ես դա տեսնում էի մի փոքրիկ պատուհանից: Այդ ժամանակ ինձ թվում էր, թե ես ձուկ եմ, քանի որ մայրիկիս փորի մեջ այդքան ջուր կար, իսկ ես չէի խեղդվում: Դե ո՞վ չգիտի, որ ջրի մեջ միայն ձկները չեն խեղդվում: Ես ինձ շատ լավ էի զգում և անհամբեր սպասում էի աշխարհ գնալուս: Սպասում էի, բայց ոչ՝ պարապ նստած: Ես աշխատում էի մայրիկիս հետ, պատկերացնու՞մ եք...:  Շողակաթ հեռուստաընկերությամբ եթեր էինք հեռարձակում "Մենք մեծանում ենք" հաղորդաշարը: 

Ուրախ լուր

2005 թվականի ապրիլի 11-ին ես ուրախ հաղորդագրություն ստացա,  ընդմիշտ հրաժեշտ տվեցի 9 ամսվա տնակիս և շտապեցի Երկիր մոլորակ: Տեղ հասա կեսօրից հետո, ժամը 15.45: Ինձ դիմավորելու էին եկել մի քանի սպիտակազգեստ մարդիկ: Իմ նոր կյանքի հենց առաջին վայրկյաններին նրանք ինձ հանձնեցին այդ պահին աշխարհի ամենաերջանիկ մարդուն՝ մայրիկիս: Ես շատ տխրեցի, որ նրա համար գոնե մի ծաղիկ չէի բերել: Դե որտեղի՞ց վերցնեի: Բայց միանգամից հասկացա, որ մայրիկիս և ընտանիքիս նվերը հենց ես եմ լինելու: Մենք երջանիկ էինք:

Տխուր լուր

Ես ինը ամսականում կորցրեցի լսողությունս: Մայրիկս շատ սուգ թափեց: Վերջը ինձ տարան Արաբկիր հիվանդանոց լսողության բժիշկի մոտ: Բժիշկը մեզ հանգստացրեց.

-Մենք կարող ենք վերակենդանացնել նրա լսողությունը:

Ես սկսեցի լսողական սարքեր դնել ականջներիս և այսպես սկսեցի լսել:

Եվ այսպես ես սկսեցի վայելել ուրախ և երջանիկ կյանք:

Մայրս շատ բարի և ուրախ մայրիկ է: Նա շատ քիչ է ջղայնանում վրաս: Նա իմ նկատմամբ շատ հոգատար է: Նա միշտ իմ լավն է ուզում: Ես էլ նրա լավն եմ ուզում: Նա խոսել էր սովորեցնում շատ հաճելի: Նա չէր ստիպում այդ բառը ասա, այն բառը ասա... Նա ինձ խոսել սովորեցնում էր խաղալիքներով: Մի խոսքով իմ մայրիկը աշխարհի ամենալավ մայրիկն է: Նրա անունը Կարինե է:

Հայրիկիս անունը Արտյոմ է: Նա շատ խելացի է: Նա ինձ համար շատ գրքեր է առել, որպեսզի կարդամ: Մայրիկս, հայրիկիս գնած խաղալիքներով ինձ սովորեցրել է խոսել: Քնելուց առաջ ես հայրիկիս խնդրում եմ, որ ինձ խնձոր տա: Հայրիկս չի մերժում և չի էլ ալարում: Նա էլ է ինձ վրա քիչ է ջղայնանում: Մի խոսքով իմ հայրիկը աշխարհի ամենալավ հայրիկն է: